Alaphilippe: een onvergetelijk seizoen

Alaphilippe: een onvergetelijk seizoen

Dit was een mooi seizoen voor mij. Het was een fantastisch ervaring ondanks enkele tegenslagen, daar ga ik later in dit blogbericht op in.

Voor mij persoonlijk begon het in Parijs-Nice. Het was mijn eerste deelname en als Fransman was dat als een droom. Veel van de ritten werden in de buurt van mijn woonplaats verreden, dus veel bekenden kwamen me gedag zeggen. Een van de eerste keren dat ik me realiseerde hoe geweldig het is om in eigen land te koersen. Je hebt interactie met fans en je familie, erg speciaal. Het was ook erg belangrijk om de gele trui te verdedigen. We werkten elke dag hard, uiteindelijk werd Kwiatkowski 2e. Parijs-Nice was een springplank voor een mooie periode.

De Ardennen klassiekers waren erg mooi voor de ploeg en mij. Kwiato won de Amstel Gold Race. Ik deed in elke koers goed mee. Het bracht alles zoals ik het me had voorgesteld. Ik ging voor een goed resultaat en om dan op het podium te mogen staan in de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik is een ongelooflijk gevoel dat lastig is te beschrijven.

De Amgen Tour of California was de kers op de taart. Na verschillende podiumplaatsen mocht ik hier mijn handen in de lucht steken als winnaar. Het was fantastisch. Als ploeg wonnen we 4 van de 8 ritten. We werkten als hecht blok samen om mij aan de eindzege te helpen. Ik werd uiteindelijk 2e, maar de ritzege vergeet ik nooit meer.

Na het eerste deel van het seizoen besloot ik in samenspraak met de ploeg om een rustperiode in te lassen. Het Franse kampioenschap was de laatste koers voor mijn pauze. Ik volgde Le Tour de France als toeschouwer, geweldig! Ik startte in enkele Europese koersen en trok vervolgens naar Canada. Helaas ging het daar niet zoals gepland.

Toen ik in Canada aankwam voelde ik direct dat er iets mis was. Ik voelde me niet goed. Maar als je jong bent, dan denk je dat het vermoeidheid is. Ik probeerde er niet aan te denken en mijn job te doen. Van Canada vlogen we direct door naar Richmond voor het WK. Daar waren we 15 dagen, voor mij een lange periode. Ik voelde me maar niet beter, eigenlijk alleen maar slechter. Ik trainde hard, maar mijn lichaam reageerde niet zoals gehoopt. Ik reed het WK, maar vanaf de eerste pedaalslag wist ik dat het niks ging worden.

Na mijn terugkeer in Europa ontdekte ik dat ik klierkoorts had. Het was waarschijnlijk de weken daarvoor al actief in mijn lichaam. Dat bracht gemengde gevoelens met zich mee. Aan de ene kant was ik teleurgesteld dat ik mijn seizoen niet had kunnen afmaken zoals ik wilde, maar aan de andere kant was er de opluchting dat ik een antwoord had gevonden waarom mijn lichaam niet op het niveau presteerde waar ik op hoopte.  Het kwam dus door ziekte en niet door verkeerde training of herstel. Nu richt ik mij volledig op het herstel.

De afgelopen dagen waren er enkele meetings in Brussel met de ploeg. Nu neem ik een korte periode vrij en richt me dan weer op het volgende seizoen. Ik wil dan opnieuw goed presteren. Ik heb Dan Martin al kunnen spreken. Hij kent de Ardennenklassiekers erg goed. Het was fijn om met hem te praten over onze liefde voor deze koersen. We gaan zien wat we samen kunnen doen. Ik denk dat ik veel van hem kan leren in 2016.