David De La Cruz moest donderdag opgeven in La Vuelta a España doordat de pijn aan zijn rechtersleutelbeen te hevig was. In deze blog neemt David de tijd om op deze moeilijke beslissing terug te geven.
Hallo allemaal,
Zoals jullie al weten moest ik de Vuelta a España verlaten omdat ik niet volledig hersteld was van de operatie die ik drie weken geleden onderging aan mijn gebroken sleutelbeen. Het is natuurlijk niet mijn favoriete moment. Je moet veel tijd en moeite investeren om goed te koersen. Natuurlijk deed ik dat, vooral voor een speciale koers als La Vuelta.
Zelfs na mijn valpartij in Polen probeerde ik zo snel mogelijk terug te kunnen trainen om zo goed mogelijk in vorm te zijn voor de laatste grote ronde van dit seizoen. Helaas was het niet mogelijk om verder te koersen met deze pijn. Het is erg zwaar om afscheid te nemen van de ploegmaats en staf om vervolgens naar je stoel in de bus te gaan en je persoonlijke spullen te pakken.
Ondanks de teleurstelling over mijn opgave ben ik toch blij dat ik alles gegeven heb om te proberen. We kunnen altijd iets leren van dit soort ervaringen.
Nu is het tijd om te herstellen, mijn blessure verder te bekijken en wachten totdat de zon weer gaat schijnen. Ik wens mijn ploegmaats het beste voor de rest van de koers. Ik weet zeker dat ze voor mooie resultaten gaan strijden.
David
Foto`s ©BrakeThrough Media
‘Het is de Tour’
Dat is een zin die ik de eerste week veel gehoord heb. Of je nu een neo-prof bent of iemand die al 15x heeft deelgenomen. Elke dag brengt stress, ook voorgaande jaren zijn niet vergeten. Je komt terug en realiseert je weer wat de Tour zo uniek maakt. De consequenties van elke actie, op en naast de fiets, liggen onder een vergrootglas, worden geanalyseerd en hebben een direct effect op je volgende actie.
Ik zit nu in Pau op de eerste rustdag van deze Tour. Ik heb onze persman gevraagd of ik deze blog kon typen in plaats van in een microfoon of camera in te spreken. Ik heb nu al een week tegen microfoons gesproken over de ups en downs van mij, de ploeg, de concurrentie en zelfs renners die hier niet zijn. Schrijven geeft een soort opluchting en is iets anders dan de normale dingen die ik doe op zo`n dag zoals mijn koffer opruimen, mijn handlebars 2 of 3 graden draaien, mijn zadel enkele millimeters bijstellen of mijn masseur vertellen dat mijn voeten nog altijd niet parallel aan de andere staan.
Hoe dan ook, het is fijn om te relaxen. Hoe raar het ook klinkt, ik kijk uit naar de komende dagen in de bergen om te ‘relaxen’. Dat geldt niet voor de benen natuurlijk, maar wel voor mijn hoofd. Ik kijk er naar uit om te lijden. Het is niet nodig om 200 kilometer lang met mijn vingers op de remmen te zitten. Geen nood om 200 kilometer lang mijn elleboog tegen iemands heup te leggen. Geen 200 kilometer waarin Brian Holm ons vertelt dat we vooraan moeten blijven nadat we 60 posities hebben verloren als we een rotonde aan de verkeerde kant pakken.
Het is de mentale en emotionele stress dat de eerste week van de Tour de zwaarste week van het koersjaar maakt. En wat hadden we een emotionele rollercoaster bij Etixx – Quick-Step de afgelopen week.
3 overwinningen van 3 verschillende renners in 3 verschillende finales. 1 ding hebben we gemeen: een groep vrienden die alles geeft om ervoor te zorgen dat iemand van onze ploeg als eerste over de streep komt. Van onze koks die `s ochtends het ontbijt maken, tot mecaniciens, soigneurs, persmensen, sportdirecteur en renners. Iedereen moet alles geven om het op te nemen tegen de 200 beste renners van de wereld, die in topconditie zijn om het beste te presteren in het meest prestigieuze en veeleisende evenement in het wielrennen, misschien wel in de sportwereld.
Om eerlijk te zijn, ben ik mijn concentratie om deze blog te schrijven al lang kwijt. Maar als je dit leest, dan weet je hoe de week is gegaan qua resultaten. Je weet ook dat we met pijn in ons hart afscheid moesten nemen van Tony Martin, die met het geel om zijn schouders hard viel en moest opgeven.
De Tour wacht echter op niemand. Of je nu wint of verliest, de volgende dag is er een nieuwe uitdaging. Als je deze niet pakt, dan doet een andere ploeg dat. Dus welke emotie ik ook meemaakte de afgelopen week, ze zijn morgen en volgende week niet meer relevant. Ik weet welke emotie we graag voelen. Ik kijk er naar uit om alleen af te zien, niet te stressen.
Foto`s: ©BrakeThrough Media
Je hebt misschien een Etixx – Quick-Step onvermoeibaar voorop zien rijden met Poolse strepen op zijn mouwen. Hij werkt altijd voor zijn ploegmaats tijdens de belangrijkste momenten van de koers. Zijn naam? Michal Golas. Vandaag zat hij mee in een ontsnapping tijdens de 8e etappe. Michal praat in deze blogbijdrage over zijn ervaring als knecht.
Ik sprong mee met de vlucht nadat ik gisteren 170 kilometer op kop heb gereden om het tempo te bepalen. Het waren 2 lange dagen aan kop van de koers, maar ik blij dat ik het geprobeerd heb en mijn ploeg heb kunnen helpen.
Vanmorgen hadden we het gevoel dat er iets kon gebeuren tijdens de rit. We waren wakker en klaar om iets te proberen. Na de tussensprint pakte een groepje een klein gaatje. Kwiato, Cav en ik zaten mee. We hadden ons voordeel er mee kunnen doen. Het peloton zag echter dat er veel sterke renners mee waren en hield het gat klein. Het was een mooie groep en we gaven alles totdat we werden ingerekend. In een rit als deze was het lastig om tot het einde te redden. Het was de eerste kans voor de klassementsmannen om zich te tonen vandaag. We kijken nu uit naar de ploegentijdrit van morgen. We hebben al 3 ritten gewonnen, enkele dagen geel gehad met Tony tot aan zijn onfortuinlijke valpartij. Het was dus al een bewogen week voor Etixx – Quick-Step.
Dit is mijn tweede Tour op een rij, dus het is niks nieuws om zoveel werk te doen in een koers van 3 weken. Het is het allemaal waard als je naar de resultaten van de afgelopen week kijkt. Ik kan echt genieten van de Tour. Het is zwaar, maar tegelijkertijd ook erg mooi. We kwamen door Nederland, België en Frankrijk, landen met een grote wielertraditie. We zagen het al tijdens de ploegvoorstelling in Utrecht. We arriveerden per boot en het was ongelooflijk om al die gepassioneerde supporters te zien. Dat zie je niet als je aan het koersen bent. Dit was speciaal. De Tour brengt je op mythische plaatsen van het wielrennen. We koersten zelfs over de kasseien, de dag dat Tony won!
Het is zonde dat we Tony verloren door zijn valpartij. Het is plezierig werken voor hem, net zoals het een eer is om voor Cav te rijden. Het is geen probleem om voor mijn ploegmaats te werken, we zijn een hecht blok. Het is een van de beste groepen renners die we hebben gehad op het gebied van cohesie. Ik deel de kamer met Michal Kwiatkowski. We zijn twee Poolse jongens tijdens deze Tour. Met deze ploeg zijn alle kamers echter open. We gaan van de ene naar de andere kamer, er is geen isolatie of groepjes vorming. Het is echt allemaal bij elkaar. Als je even privacy wil om met je vrouw of familie te praten, dan doe je de deur eventjes dicht.
Het is een mooie Tour tot nu toe. Ik weet dat veel mensen onze ploeg volgen en ook in mijn thuisland Polen. Ze supporteren voor ons op de tv, volgen ons op social media, website en sommigen zijn hier zelfs bij de koers. We gaan ons best blijven doen na alle support van de eerste week. We hopen op een vierde ritzege de komende dagen. Dat zou de kers zijn op de taart!
more information
Na Parijs-Roubaix lastte ik een korte pauze in. Deze was meer dan welkom. Mijn seizoen begon in januari met de Zesdaagse van Rotterdam, dus het werd een lang voorjaar.
Ik heb genoten van mijn vrije tijd en tijd besteed aan mijn hobby’s, zoals autorijden. En ik nam de tijd om mijn huis te vernieuwen. Samen met Ramona besloot ik een nieuwe vloer te nemen. Quick-Step was een grote hulp hierbij en we zijn er blij met het resultaat!
Daarna heb ik mijn training weer opgepakt. Ik ging naar Mallorca voor wat trainingen onder de fijne Spaanse zon.
Ik ben erg blij om te starten in de Ronde van België. Het is een mooie ronde met voor ieder wat wils: een tijdrit, sprintetappes, heuvelritten. Voor mij is het extra speciaal, want ik won hier mijn eerste koers. Dat was in 2006, een Ardennenrit met de Mur van Huy daarin. Het was dus redelijk zwaar! Ik kwam vroeg voorop met een grote groep renners en namen flink wat tijd. Op 15 kilometer van de streep ging in alleen door. Het was na de laatste beklimming en ze zagen me nooit meer terug. Dat gevoel was fantastisch. Het was de mooiste etappe van de koers en niemand had verwacht dat ik zou winnen, ikzelf ook niet!
Ik ben benieuwd hoe het met mijn conditie is. Ik heb veel getraind, maar afgelopen weekend had ik een stevige verkoudheid te pakken. Vanaf dinsdag ging het echter beter, dus ik ga er voor.
Samen met de ploeg heb ik besloten om niet te starten in de Tour. Mijn programma is dit jaar iets anders dan voorgaande jaren. Het was een lastig besluit, vooral omdat de Tour in Nederland start. Als Nederlander had het speciaal geweest om te koersen over eigen wegen, maar soms moet je nu eenmaal keuzes maken. Ik rijd wel de Eneco Tour, daarna bepalen we de rest van mijn programma.
Petr Vakoc neemt voor het eerst deel aan de Giro d`Italia. Lees zijn blogbericht om te ontdekken hoe dat gaat tot nu toe.
Ik was erg blij toen ik hoorde dat ik geselecteerd was voor de Giro, mijn eerste grote ronde! Het was een grote verrassing voor me. Natuurlijk wist ik dat het zwaar zou worden. De Giro is een zware koers, maar ook een mooie. Wel wist ik niet wat ik kon verwachten. De sfeer is geweldig, beter dan ik me had voorgesteld.
Er is nog geen eenvoudige rit geweest, in de heuvelritten werd er gekoerst van start tot finish. Ik houd ervan om te koersen in Italië met zoveel mensen langs de kant. Het is een eer om voor Rigoberto Uran te mogen werken. Hij is zo`n professional, maar ook een aardige gast. We hebben veel lol, op en naast de fiets!
Het is belangrijk om te relaxen na de ritten, in de bus en in de kamer. De meeste lol naast de fiets hebben we met onze sportdirecteur Davide Bramati. Hij is een grappig persoon, maar ook erg aardig. Alles komt vanuit zijn hart. De passie voor de koers die hij deelt, is de beste motivatie!
De minst leuke rit tot nu toe was rit 7, de langste rit. We hadden wind op kop, dus het duurde echt lang. Na deze eerste week moet ik zeggen dat ik van Italië houd. Het eten is geweldig. Pasta, pasta en nog eens pasta: ik houd ervan! De natuur is ook geweldig, maar de sfeer is nog beter. De mensen zijn ook fantastisch hier!
more information
